Geplaatst in Er zou eens niks gebeuren, hond, Huisdieren, In Memory, Persoonlijk

Afscheid is nooit makkelijk

Onze ZaZoe 18-01-2009/01-02-2023

ZaZoe een lieverd, mooi en heel zacht van karakter. Een eigen willetje, wilde nooit op de voorgrond. Een meisje die ondanks haar goed karakter in het leven onverwachts “geknepen ” werd door anderen honden, zo uit het niets en zij deed niets terug. Het was een hondje die alleen aansloeg (blafte) als er iets was , nooit uit baldadigheid of verwend gedrag. Kwam bezoek, dan wachtte zij tot men haar zag en haar aaide, ze begroette hun met een kwispelend staartje. Het laatste jaar had zij last gekregen van chronische maagontsteking , dat maakte dat zij veelvuldig op een dag moest overgeven. Stress was mede een oorzaak ervan. De verhuizing en de bovenburen. Door medicatie werd het overgeven minder maar haar smakelijke apetit was minder door het aangepast voer. Met Kerst 2022 constateerde wij en knobbeltje onder haar kaak, na Nieuwjaar gingen wij ermee naar de Dierenarts en de uitkomst was niet goed. Het was een tumor in haar kaakje, iets dat operatief te ingrijpend zou zijn en zij haar onderkaakje geheel zou moeten missen. Dat was geen optie, want kwaliteit zou verdwijnen. De dierenarts zei dat als het een traaggroeiende tumor was, ze er best nog ouder mee kon worden, gezien zij zo nog gezond was. Echter na het bezoek groeide de tumor als een malle, ze had geen pijn maar de tumor begon te bloeden, eerst kleine beetjes die zich gemakkelijk lieten stelpen. Echter ze werden heftiger en de Dierenarts adviseerde euthanasie. We wilden nog 1 iets proberen dat was een goedje die bloedingen zou stoppen, iets dat bij een tandarts op recept was te krijgen. Het hielp in de eerste instantie maar naar een weekje nam de tumor de overhand in haar bekje dat het bloeden nog erger maakte. Diep van binnen hadden wij al met en met rekening gehouden met het afscheid. ZaZoe is ons derde hondje en alhoewel al het afscheid pijn deed, was en is deze extra verdrietig. Ze had geen pijn, was helder en dan wetende dat je haar moest laten gaan. Terwijl dat anderen lichamelijk en geestelijk “op” waren, dan was zo’n beslissing makkelijker. ZaZoe hebben we laten inslapen op 1 februari, in het bijzijn van ons en Yoshi. ZaZoe is 14 en een paar weken geworden, geliefd en o zo gemist.